Charakterystyczna szpara pomiędzy zębami nazywana jest diastemą. W wielu przypadkach wpływa ona na obniżoną samoocenę pacjentów oraz wymaga podjęcia odpowiedniego leczenia. Jest ona bowiem klasyfikowana jako wada zgryzu. Za pomocą nowoczesnych technik dentystycznych diastemę można skutecznie maskować lub likwidować.
Diastema – charakterystyka
Jak wspomniano powyżej, diastemą nazywana jest luka pomiędzy górnymi jedynkami w jamie pacjenta. Z tego to powodu jest ona bardzo dobrze widoczna. Choć niektórzy pacjenci traktują diastemę jako swoją cechę charakterystyczną i czynią z niej swoisty atut, to jednak dla większości stanowi ona problem do zmartwień oraz jest powodem powstawania kompleksów.
Luka pomiędzy zębami może mieć różne przyczyny. Z tego powodu wyróżnia się diastemę prawdziwą oraz diastemę rzekomą. Pierwsza z nich powstaje na skutek przerostu wędzidełka górnej wargi, natomiast druga tworzy się w związku z brakiem sąsiadujących z jedynkami zębów lub ich zmniejszonymi rozmiarami. Ponadto, może być ona skutkiem wyrośnięcia dodatkowego zęba, który wpływa na zaburzenie prawidłowego zgryzu.
Szpara pomiędzy jedynkami może też być skutkiem niewielkich rozmiarów zębów pacjenta lub małej ich ilości. Większe odległości pomiędzy poszczególnymi zębami w przypadku dzieci wynikają z różnego tempa wzrostu kolejnych zębów.
Czy diastema jest niebezpieczna dla zdrowia?
Szpara pomiędzy zębami w zasadzie nie jest niebezpieczna dla zdrowia. Może ona jednak powodować zaburzenia wymowy, trudności logopedyczne oraz choroby przyzębia. W takich wypadkach wskazane jest podjęcie odpowiedniego leczenia.
Diastema – jak się jej pozbyć?
Wielu pacjentów zastanawia się jak usunąć diastemę oraz czy jest to konieczne. Poza wpływem na pogorszenie wyglądu uzębienia szpara pomiędzy zębami zaliczana jest do wad zgryzu. W przypadku, w którym odległość pomiędzy jedynkami przekracza dwa minimetry powinno być rozpoczęte odpowiednie leczenie. Przedbieg działań zależy od przyczyn powstania diastemy i może obejmować podcięcie wędzidełka lub konieczność usunięcia dodatkowego zęba. Ponadto, w przypadku diastemy zbieżnej podczas leczenia wykorzystuje się stałe aparaty ortodontyczne, natomiast w przypadku diastemy rzekomej – ruchome.
O przebiegu leczenia diastemy równoległej decyduje każdorazowo ortodonta, w odniesieniu do konkretnego pacjenta i jego stanu uzębienia. Poza stosowaniem metod leczenia mających na celu usunięcie diastemy, dostępne są również procedury umożliwiające jej zamaskowanie. Wśród nich wyróżnić można bonding oraz licówki porcelanowe. W pierwszym przypadku mowa o nieinwazyjnej szybkiej metodzie pozwalającej na uzyskanie zadowalających efektów już podczas pojedynczej wizyty stomatologicznej.
Metoda polega na pokrywaniu powierzchni zębów lub usuwaniu szpar pomiędzy nimi za pomocą kompozytu wykonanego z żywicy. Bonding jest dość tani lecz ma swoje wady. Wśród nich wymienić należy niską trwałość bondów oraz ich podatność na przebarwienia. Z tego powodu konieczne są wizyty kontrolne oraz stosownie diety ubogiej w pokarmy i napoje barwiące. Bardziej trwałym rozwiązaniem są licówki porcelanowe, lecz ich koszt jest zdecydowanie wyższy.